بهترین فیلم های نتفلیکس که نباید از دست بدهید

وقتی صحبت از بهترین فیلم های نتفلیکس به‌میان می‌آید، با مجموعه‌ای از آثار متنوع و قدرتمند مواجه می‌شویم که میلیون‌ها ساعت از زمان تماشاگران را به خود اختصاص داده‌اند. تنها در یک ماه، کاربران نتفلیکس بیش‌از ۷۰۰ میلیون ساعت فیلم و سریال تماشا می‌کنند؛ عددی که نشان می‌دهد این پلتفرم چقدر در شکل‌دادن به سلیقه‌ سینمایی مخاطبان نقش داشته است.

نتفلیکس با ترکیب هوشمندانه‌ای از تولیدات اختصاصی و فیلم‌های تحسین‌شده، فضایی را فراهم کرده که آثار برجسته‌ای مانند ایریش‌من، داستان ازدواج، روما و قدرت سگ در آن درخشیده‌اند.

در این مطلب، منتخبی از فیلم‌هایی را معرفی می‌کنیم که تابه‌حال هم تحسین منتقدان را برانگیخته‌اند و هم مخاطبان عام را مجذوب خود کرده‌اند؛ اگر هنوز عضوی از این پلتفرم نیستید، با تهیه‌ اکانت نتفلیکس می‌توانید به این گنجینه‌ سینمایی دسترسی پیدا کنید.

نگاهی سریع به بهترین فیلم های نتفلیکس

اگر به‌دنبال یک فهرست جمع‌وجور از آثار شاخص این پلتفرم هستید، در ادامه نام برخی از بهترین فیلم های Netflix را به‌صورت فهرست‌شده مشاهده می‌کنید:

• The Irishman – ایریش‌من
• Marriage Story – داستان ازدواج
• Roma – روما
• The Power of the Dog – قدرت سگ
• The Trial of the Chicago 7 – محاکمه شیکاگو 7
• Extraction – استخراج
• Ma Rainey’s Black Bottom – بلک باتم ما رینی
• The Midnight Sky – آسمان نیمه شب
• Don’t Look Up – بالارو نگاه نکن
• All Quiet on the Western Front – در جبهه غرب خبری نیست
• The Pale Blue Eye – چشم آبی روشن
• The Dig – حفاری
• Enola Holmes – الونا هلمز
• Beasts of No Nation – جانوران بدون کشور
• Mudbound – لجنزار

این فهرست، مجموعه‌ای متنوع از ژانرهای درام، تاریخی، اکشن، اجتماعی و علمی‌تخیلی را در بر می‌گیرد؛ بنابراین هر سلیقه‌ای می‌تواند در میان آن‌ها اثری برای تماشا پیدا کند.

ایریش‌من – The Irishman

«ایریش‌من» بازگشت باشکوه مارتین اسکورسیزی به قلمرو فیلم‌های مافیایی‌ است؛ اما این‌بار نه با تمرکز بر جاه‌طلبی‌های خون‌بار، بلکه با روایتی فرسوده، تلخ و دردناک از مردی که پیری، تنهایی و خاطرات، شانه‌به‌شانه با او پیش آمده‌اند. شخصیت اصلی یعنی فرانک شیرن، از زوایه‌ای روایت می‌شود که دیگر هیچ‌چیز برای اثبات‌کردن ندارد و تنها مانده با گذشته‌ای که نه افتخارآمیز است و نه قابل پاک‌کردن. فیلم با ریتمی آهسته و حساب‌شده، مسیر سقوطی درونی را بازسازی می‌کند که در آن، سکوت‌ها و مکث‌ها گویاتر از هر دیالوگی هستند. بازی‌های دقیق رابرت دنیرو، جو پشی و آل پاچینو، فیلم را از سطح صرفا بیوگرافیک، به یک درام تأمل‌برانگیز وجودی ارتقا داده‌اند.

در فهرست بهترین فیلم های نتفلیکس، «The Irishman» یکی از معدود آثاری‌ است که نه‌فقط به‌دلیل تکنولوژی استفاده‌شده در جوان‌سازی چهره‌ها، بلکه به‌واسطه‌ی لحن انسانی، پرداخت وفاداری در برابر حقیقت و تأکید بر هزینه‌های دیرهنگام زندگی، اثری مهم محسوب می‌شود. در این فیلم، حتی مرگ نیز طبیعی نیست، بلکه آرام، یکنواخت و محتوم است؛ دقیقا مثل سرنوشتی که فرانک برای خود رقم زد و هیچ‌گاه نه عذرخواهی کرد و نه خواست که بخشیده شود. این اثر تجربه‌ای‌ است که تنها در پایان آن متوجه سنگینی‌اش می‌شوید.

داستان ازدواج – Marriage Story

در «داستان ازدواج»، نوآ بامبک با دقتی بی‌رحمانه و بدون قضاوت، فروپاشی تدریجی رابطه‌ای عاشقانه را به تصویر می‌کشد؛ اما نه آن‌گونه که در فیلم‌های جدایی‌محور معمول می‌بینیم، بلکه از دل سکوت‌ها، تلاش‌های نافرجام جهت فهم متقابل، نگاه‌های خسته و جمله‌هایی که پشت ظاهر مهربان‌شان، خشم یا دل‌شکستگی پنهان شده است. چارلی و نیکول نه دشمن‌اند، نه قربانی؛ آن‌ها انسان‌هایی واقعی‌اند که در مواجهه با ناهم‌زمانی خواسته‌ها و تضاد نقش‌ها، از دل صمیمیت، به نقطه‌ تقابل می‌رسند. بامبک با حذف هرگونه پیچش داستانی ساختگی، فقط و فقط به انسان‌بودن می‌پردازد؛ آن‌هم با بازی‌های بی‌نقص آدام درایور و اسکارلت جوهانسون که هر لحظه از احساسات متناقض را به‌دقت اجرا کرده‌اند.

در میان تمام آثاری که نتفلیکس به جهان عرضه کرده، «Marriage Story» از معدود فیلم‌هایی‌ است که توانسته مرز میان سینمای مستقل و جریان اصلی را با جسارت پشت سر بگذارد. اگر قرار باشد بهترین فیلم های Netflix را نه براساس تعداد صحنه‌های چشمگیر، بلکه براساس صداقت انسانی و درگیری احساسی‌ انتخاب کنیم، این فیلم یکی از نخستین گزینه‌ها خواهد بود. در فیلم داستان ازدواج، موسیقی تلاش در دست‌کاری احساسات نمی‌کند و هیچ تدوین تندی وجود ندارد؛ همه‌چیز در خدمت یک چیز است: مواجهه‌ بی‌واسطه‌ انسان با لحظه‌هایی که دوست دارد اتفاق نیفتند، اما اجتناب‌ناپذیرند.

روما – Roma

«روما» فیلمی‌ است که نمی‌خواهد چیزی را اثبات یا هیجان ایجاد کند، حتی نمی‌خواهد مخاطب را تحت‌تأثیر قرار دهد؛ بلکه تنها می‌خواهد زندگی را آن‌گونه که واقعا هست، با تمام تکرارهایش، صداهای پس‌زمینه‌اش، و لحظات خاموشش به‌ تصویر بکشد. آلفونسو کوارون با چشم یک شاعر و حافظه‌ای از دوران کودکی، زندگی یک خدمتکار در خانواده‌ای مکزیکی را چنان صبورانه بازسازی می‌کند که انگار تماشاگر در حال ورق‌زدن یک آلبوم شخصی خانوادگی است. دوربین حرکت نمی‌کند تا اتفاقی برجسته شود؛ بلکه صرفا ناظر است. شخصیت اصلی، کلوئو، شخصیتی‌ است که با کم‌ترین دیالوگ، بیش‌ترین بار احساسی فیلم را به دوش می‌کشد؛ او زنی‌ است که جهان را با سکوت می‌سازد و با تحمل، فرو نمی‌پاشد.

در فهرست بهترین فیلم های نتفلیکس، «Roma» نه‌تنها به‌عنوان یک اثر هنری ممتاز، بلکه به‌عنوان بیانیه‌ای درباره‌ نوع دیگری از فیلم‌دیدن شناخته می‌شود؛ فیلمی که تماشای آن مستلزم سکوت، توجه و احترام است. این اثر نشان می‌دهد که حتی در قالب پلتفرمی دیجیتال، می‌توان فیلمی ساخت که در برابر هیاهوی سینمای پاپ مقاومت کند و مخاطب را به تأمل و درون‌نگری دعوت کند. «روما» تجربه‌ای‌ است که باید آن را با حوصله دید و با دل تجربه کرد؛ فیلمی که هر لحظه‌اش یک قاب ماندگار است و هر سکوتش، بازتاب صدها حرف ناگفته‌ زنانی‌ به‌حساب می‌آید که سال‌ها تاریخ، آن‌ها را در حاشیه نگه‌ داشته است.

قدرت سگ – The Power of the Dog

«قدرت سگ» وسترنی‌ است که قواعد سنتی ژانرش را با دقتی خونسرد و ظاهری آرام زیر سؤال می‌برد؛ فیلمی درباره‌ چیزی که گفته نمی‌شود و فقط در ذهن و قلب شخصیت‌ها موج می‌زند. جین کمپیون در این اثر، بیشتر از هر زمان دیگری، روایت را به جغرافیای درون سپرده است: جایی‌که قدرت، سرکوب، جنسیت و احساسات ممنوعه در سکوت جاری‌اند. شخصیت فیل (با بازی جسورانه‌ی بندیکت کامبربچ) ترکیبی‌ است از خشونت، شکنندگی، نخوت و ترسی که هیچ‌گاه مستقیما بیان نمی‌شود؛ اما در هر حرکت و نگاهش جریان دارد. ریتم کند فیلم نه نشانه‌ رخوت، بلکه نوعی مقاومت در برابر هیجان‌زدگی معمول سینمای جریان اصلی‌ است.

جذابیت «The Power of the Dog» فقط در بازیگری، میزانسن یا موسیقی نیست؛ بلکه در جسارتی‌ است که فیلم برای ایستادن در منطقه‌ خاکستری انسانی به‌خرج می‌دهد. این اثر با دوری از پاسخ‌های سرراست و پایانی تأویلی، از مرز یک داستان صرف عبور می‌کند و به یکی از پیچیده‌ترین تفاسیر سینمایی از مفهوم قدرت و میل بدل می‌شود؛ نمونه‌ای نادر که حتی در میان بهترین فیلم های نتفلیکس هم رویکردی چنین ساختارشکنانه را نمی‌توان به‌راحتی یافت. فیلمی که مخاطب را در سکوت خودش رها می‌کند تا خود کشف کند که رنج، گاهی آرام‌تر از خشم و پرهیاهوتر از کلمات است.

محاکمه شیکاگو ۷ – The Trial of the Chicago 7

«محاکمه شیکاگو ۷» روایت مردانی‌ است که به‌خاطر باورشان، به‌خاطر ایستادن در برابر جنگ و به‌خاطر انتخاب آزادی، در برابر دستگاه قضایی قرار گرفتند. آرون سورکین با بهره‌گیری از زبان تند و دقیق خود، دادگاهی را به صحنه‌ نمایش قدرت کلمات، برخورد ایدئولوژی‌ها و فشار ساختارهای سیاسی تبدیل می‌کند. شخصیت‌های فیلم، هرکدام نماینده‌ یک طیف فکری‌اند که در بزنگاه تاریخی ۱۹۶۸، با سرنوشت مشترکی گره خورده‌اند؛ نتیجه، فیلمی پرانرژی و شگفت‌آور است که ترکیب جسورانه‌ای از طنز تلخ، درام دادگاهی و نقد اجتماعی را به نمایش می‌گذارد.

در عصر استریم، رقابت جهت ساخت فیلم‌هایی با بُرد جهانی، کاری پیچیده است؛ اما این فیلم دقیقا همان چیزی‌ است که نتفلیکس برای تثبیت هویتش به آن نیاز داشت: روایتی زنده، مسئله‌محور و قابل گفت‌وگو. «The Trial of the Chicago 7» با درون‌مایه‌ای کهنه اما همچنان سوزنده، به‌نوعی طلایه‌دار نسل تازه‌ای از بهترین فیلم های نتفلیکس شد؛ آثاری که نه‌فقط سرگرم می‌کنند، بلکه ذهن بیننده را درگیر سؤال‌های بی‌پاسخ اجتماعی می‌سازند. این فیلم بیشتر از یک درام سیاسی، دعوتی است جهت تأمل درباره‌ مرز میان قانون و عدالت، صدای جمعی و سرکوب فردی، قدرت قلم و قدرت گلوله.

استخراج – Extraction

«Extraction» مانند انفجاری کنترل‌شده در دل سینمای اکشن مدرن عمل می‌کند؛ فیلمی که در آن، فرم بر محتوا غلبه نمی‌کند، بلکه تصویر، ریتم و فیزیک بازیگری به ابزاری جهت روایت تبدیل می‌شود. کریس همسورث در نقش تایلر ریک، سرباز مزدوری‌ست که ماموریت دارد پسری نوجوان را از چنگال گروهی جنایت‌کار در داکا نجات دهد. روایت ساده به‌نظر می‌رسد، اما کارگردانی استادانه‌ سام هارگریو (بدل‌کار باسابقه‌ای که حالا پشت دوربین ایستاده) این اکشن را به تجربه‌ای سینمایی، پرتنش و بی‌وقفه تبدیل کرده است. سکانس تعقیب‌وگریز بی‌برش ۱۲ دقیقه‌ای، تنها یکی از نمونه‌هایی‌ به‌شمار می‌رود که نشان می‌دهد این فیلم چیزی بیش‌از صرفا شلیک و انفجار است.

در دنیای فیلم‌های اکشن سطحی و کپی‌برداری‌شده، «Extraction» توانست با نگاه حرفه‌ای به میزانسن و بافت محیط، به‌گونه‌ای متمایز ظاهر شود؛ تا آن‌جا‌که حالا بسیاری آن را به‌عنوان یکی از نمایندگان اکشن‌محور در میان بهترین فیلم های نتفلیکس به‌خاطر دارند. این فیلم نه‌تنها آدرنالین تزریق می‌کند، بلکه توانسته نشان دهد که حتی در اکشن نیز می‌توان شخصیت‌پردازی و عمق روانی ایجاد کرد؛ بدون این‌که فیلم از ضرباهنگ بیفتد.

بلک باتم ما رینی – Ma Rainey’s Black Bottom

در «بلک باتم ما رینی»، دوربین به زیرزمین استودیوی ضبطی در شیکاگوی دهه‌ ۲۰ می‌رود؛ جایی‌که موسیقی بلوز نه‌فقط یک سبک، بلکه فریادی خفه‌شده در گلوست؛ اینجا ما رینی، مادر بلوز، فرمانده‌ صحنه‌ای‌ است که مردان سفیدپوست فقط تصور می‌کنند کنترل آن را دارند. این فیلم که برگرفته از نمایش‌نامه‌ای قدرتمند از آگوست ویلسون است، تقابل نسل‌ها، زبان بدن، مالکیت صدا و سرکوب تاریخی سیاهان را در دل مونولوگ‌هایی آتشین و دیالوگ‌هایی پرکشمکش می‌ریزد. اجراهای خیره‌کننده‌ وایولا دیویس و چادویک بوزمن (در واپسین نقش زندگی‌اش) فیلم را از مرز یک درام صحنه‌ای عبور می‌دهند و به اثری سینمایی و زنده تبدیل می‌کنند.

در ارزیابی آثار قدرتمند نتفلیکس، «Ma Rainey’s Black Bottom» از آن نمونه‌هایی‌ است که در فهرست بهترین فیلم های نتفلیکس صرفا به‌خاطر متن یا بازیگری جا ندارد؛ بلکه به‌خاطر احترامی‌ است که به ریشه‌ فرهنگی، موسیقی اعتراضی و تاریخ خاموش‌شده‌ یک ملت گذاشته است. این فیلم با کم‌ترین حرکت دوربین و محدودترین لوکیشن، یکی از سنگین‌ترین و پرمفهوم‌ترین نقدهای اجتماعی دهه را رقم می‌زند.

آسمان نیمه‌شب – The Midnight Sky

«آسمان نیمه‌شب» تصویری است از زمینی خاموش و یخ‌زده؛ جایی‌که انسان‌ها در اثر بی‌تفاوتی‌ تدریجی به نقطه‌ انقراض رسیده‌اند. جورج کلونی در قامت یک ستاره‌شناس تنها، آخرین انسان در یک ایستگاه تحقیقاتی قطبی، با دختربچه‌ای همسفر می‌شود تا پیامی را به فضا مخابره کند: ما دیگر این‌جا نیستیم. فیلم با ترکیبی از تنهایی فلسفی، سکوت آخرالزمانی و امید، به‌دنبال نجات باقی‌مانده‌ نسل بشر است.

در میان فیلم‌هایی که به‌عنوان بهترین فیلم های نتفلیکس شناخته می‌شوند، «The Midnight Sky» شاید پرفروش‌ترین یا پرامتیازترین نباشد، اما بدون شک یکی از احساسی‌ترین تلاش‌های این پلتفرم جهت پیوند دادن ژانر علمی‌تخیلی با بحران‌های انسانی، محیط‌زیستی و عاطفی است. این فیلم را باید با حوصله دید؛ نه برای هیجان، بلکه جهت درک عمیق از این‌که گاهی سکوت بیشتر از هرچیزی معنا دارد.

بالا رو نگاه نکن – Don’t Look Up

«بالا رو نگاه نکن» نه فقط یک فیلم، بلکه آیینه‌ای از جامعه‌ای‌ به‌حساب می‌آید که بحران را نه انکار، بلکه به شوخی می‌گیرد. آدام مک‌کی با بهره‌گیری از ترکیبی بی‌نظیر از کمدی، وحشت و طعنه‌ی سیاسی، داستان دو اخترشناس را روایت می‌کند که کشف‌شان (یک شهاب‌سنگ عظیم در مسیر زمین) به‌جای آن‌که توجه جلب کند، در هیاهوی رسانه‌ها، سلبریتی‌ها، توییتر و جناح‌بندی‌های سیاسی گم می‌شود. با ترکیب بازیگران بزرگی مثل دی‌کاپریو، لارنس، استریپ و هیل، فیلم همان‌قدر که سرگرم‌کننده است، همان‌قدر هم هشداردهنده و آزاردهنده به‌نظر می‌رسد.

«Don’t Look Up» به‌جای آن‌که به شیوه‌ مرسوم پند دهد، با ترسناک‌ترین شکل ممکن می‌خنداند؛ همین دوگانگی‌ است که آن را به نمونه‌ای ویژه در بین بهترین فیلم های نتفلیکس تبدیل کرده است. این فیلم نه درباره پایان دنیاست، بلکه درباره زوال عقل جمعی‌ست، درباره‌ شکستن سازوکار حقیقت و این‌که چگونه انسان‌ها حتی هنگام نابودی هم، مشغول برند شخصی‌شان هستند.

در جبهه غرب خبری نیست – All Quiet on the Western Front

«در جبهه غرب خبری نیست» بازسازی‌ به‌شدت جسورانه و امروزی از رمانی کلاسیک به‌همین نام است؛ فیلم با بی‌پرده‌ترین شکل ممکن، واقعیت خشن و بی‌رحمانه‌ جنگ جهانی اول را از دید یک سرباز نوجوان آلمانی به تصویر می‌کشد. در این اثر، صحنه‌ نبرد قهرمانانه نیست، پیروزی افتخار ندارد و مرگ آن‌قدر بی‌رحم است که تنها چیزی که از آن باقی می‌ماند، گل‌ولای، خون و نگاه‌های گمشده است. تدوین فشرده، موسیقی خاص و رنگ‌بندی مرده‌ فیلم، حس سردی و درماندگی را در تمام طول روایت حفظ می‌کند. هر گلوله نه صحنه‌ای اکشن، بلکه انفجار یک نوجوانی، یک آرزو یا یک تصور ساده از وطن‌دوستی است.

در دورانی که مخاطبان به جنگ‌هایی با قهرمان و ضدقهرمان عادت کرده‌اند، این فیلم با حذف هرگونه قضاوت اخلاقی، به یکی از پرنفوذترین فیلم‌های ضدجنگ عصر دیجیتال تبدیل شده است. «All Quiet on the Western Front» نه‌تنها از نظر فنی یکی از دستاوردهای چشمگیر سینمای مدرن است، بلکه در میان بهترین فیلم های نتفلیکس، صدایی‌ است که می‌خواهد دوباره یادمان بیندازد: هیچ‌چیز در جنگ شاعرانه نیست.

چشم آبی روشن – The Pale Blue Eye

«چشم آبی روشن» یک معمای کلاسیک جنایی نیست، بلکه لایه‌لایه وارد روان آدمی می‌شود؛ جایی میان ایمان و انتقام، خرافه و علم. در هوای سرد وست‌پوینت، کارآگاهی فرسوده با همکاری دانشجویی مرموز (که بعدها نامش به‌عنوان ادگار آلن پو ماندگار می‌شود) باید راز قتل‌هایی زنجیره‌ای را کشف کند. فیلم نه‌تنها در نورپردازی و فضاسازی بی‌نقص است، بلکه با بازی سنگین و درونی کریستین بیل، به اثری تبدیل می‌شود که مرز میان داستان جنایی و تأمل فلسفی را کم‌رنگ می‌کند.

در میان آثار جدی و ژانرهای ترکیبی، اگر به‌دنبال فیلمی باشید که آرام، بی‌ادعا، اما هنرمندانه شما را به دل تاریکی ببرد، «The Pale Blue Eye» شاید یکی از غیرمنتظره‌ترین انتخاب‌ها در فهرست بهترین فیلم های نتفلیکس باشد. این فیلم کمتر فریاد می‌زند و بیشتر در گوش نجوا می‌کند؛ اما همین نجوا، در پایان، ممکن است بلندتر از صدای گلوله به گوش برسد.

حفاری – The Dig

«حفاری» فیلمی درباره تاریخ نیست؛ درباره انسان‌هایی‌ است که می‌خواهند چیزی در دل خاک فراموش‌نشده باقی بگذارند، پیش از آن‌که خاک، آن‌ها را در خود فرو برد. در آستانه‌ جنگ جهانی دوم، زنی بیمار، باقیمانده‌ املاک خود را جهت کشف راز تپه‌ای مشکوک در اختیار باستان‌شناسی محلی می‌گذارد؛ نتیجه، کشف یکی از مهم‌ترین گنجینه‌های تاریخی بریتانیاست؛ اما فیلم، بیشتر از خود کشف، درباره زندگی آدم‌هایی‌ است که اطراف آن شکل می‌گیرند؛ درباره آن‌که ما چطور در حاشیه تاریخ، نقش‌های اصلی زندگی خود را ایفا می‌کنیم.

در میان خیل فیلم‌های پرزرق‌وبرق تاریخی، «The Dig» با سکوتش، با خاک، با مه، با نور زرد غروب، توانست به‌گونه‌ای متفاوت بدرخشد. شاید عجیب باشد، ولی گاهی آرام‌ترین فیلم‌ها، ماندگارترین می‌شوند؛ این اثر، بی‌سروصدا در جمع بهترین فیلم های Netflix جای گرفت، نه با شعار، بلکه با صداقتِ روایت و احترامی عمیق به زندگی‌های ساده‌ای که پشت کشف‌های بزرگ تاریخ پنهان مانده‌اند.

انولا هولمز – Enola Holmes

در دنیایی که شرلک هلمز همه‌ معماها را حل می‌کرد، «انولا هولمز» ظهور می‌کند تا ثابت کند نسل تازه‌ای از کنجکاوی، هوش و سرپیچی از هنجارهای زنانه نیز می‌تواند در تاریخ جای بگیرد. فیلم، پر از انرژی نوجوانانه، طعنه‌های هوشمندانه و شکستن دیوار چهارم است؛ ماجراجویی دختری که برخلاف خواسته‌ برادرانش، تصمیم می‌گیرد مسیر خود را پیدا کند. میلی بابی براون، با کاریزمایی درخشان، شخصیتی خلق می‌کند که هم‌زمان بامزه، باهوش و توانمند است؛ بی‌نیاز از نجات‌یافتن، اما پر از دلایل برای مبارزه.

در میان عناوینی که با تم جدی یا درام‌های سنگین شناخته می‌شوند، «Enola Holmes» نوعی تنفس است؛ فیلمی که در فهرست بهترین فیلم های نتفلیکس نه با پیچیدگی روایی، بلکه با سادگی جذاب، روایت روان و خلق قهرمانی تازه و معاصر، جای خودش را پیدا کرده است. انولا یادآور این نکته است: قهرمان، همیشه آن کسی نیست که بقیه به‌دنبالش می‌گردند؛ گاهی کسی‌ است که خودش مسیر را کشف می‌کند.

جانوران بدون کشور – Beasts of No Nation

«جانوران بدون کشور» داستان پسرکی‌ است که کودکی‌اش را در برابر تفنگ عوض می‌کند و معصومیتی که با هر قطره خون، لایه‌لایه فرو می‌ریزد. در کشوری بی‌نام در آفریقا، جنگ داخلی، خانواده‌ها را از هم می‌پاشد و پسرکی بی‌خانمان به دام فرمانده‌ای می‌افتد که از کودکان، ماشین‌های جنگی می‌سازد. کری فورکناگا فیلم را با دوربینی پویا و رنگ‌های بی‌نظیری پیش می‌برد تا جنون جنگ را نه فقط نشان دهد، بلکه حس کند. بازی ابراهام عطا و ادریس البا، به‌شکلی دردناک واقعی‌ به‌نظر می‌رسد؛ چنان‌که فیلم گاه به مستند بدل می‌شود.

در روزگاری که نمایش جنگ اغلب با هیجان و افتخار همراه است، «Beasts of No Nation» تلنگری‌ است جهت فراموش‌نکردن زخم‌هایی که بی‌هیاهو، نسل‌ها را در سکوت می‌سوزانند. شاید این فیلم به‌قدر دیگر عناوین سر زبان‌ها نباشد، اما حضورش در میان بهترین فیلم های نتفلیکس نه حاصل تبلیغات، بلکه نتیجه‌ جسارتی‌ است که برای روایت واقعیتی ناگوار اما ضروری به‌خرج داده است.

لجن‌زار – Mudbound

«لجن‌زار» روایتی‌ است از زمین؛ زمینی که آدم‌ها را به‌خود می‌کشد، با گل می‌پوشاند و خاطره‌ی خون و نژاد را در خود نگه‌ می‌دارد. دو خانواده (یکی سفید، دیگری سیاه) در مزرعه‌ای در می‌سی‌سی‌پی پس از جنگ جهانی دوم زندگی می‌کنند و اگرچه جنگ پایان یافته، ولی تبعیض، فقر و تنش همچنان با قدرت ادامه دارد. فیلم نه قهرمان دارد و نه ضدقهرمان مشخص؛ فقط آدم‌هایی دارد که با خشونت محیط، تنگنای ساختارها و رنج‌های بی‌صدا دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

در میان آثار برجسته‌ اجتماعی که در پلتفرم نتفلیکس پخش شده‌اند، «Mudbound» یکی از معدود فیلم‌هایی‌ به‌شمار می‌رود که توانسته است بدون شعارزدگی، با قدرت داستان‌گویی خالص، در قلب تماشاگر خانه کند. این فیلم نه‌فقط یک درام تاریخی، بلکه یکی از جسورترین انتخاب‌های محتوایی در مسیر شکل‌گیری بهترین فیلم های نتفلیکس بود؛ فیلمی که نشان داد تاریخ، اگر درست روایت شود، می‌تواند از خاکستر فراموشی سر برآورد.

دیدگاه شما درمورد لیست بهترین فیلم های نتفلیکس

در این مقاله، مروری داشتیم بر طیفی متنوع از فیلم‌هایی که نتفلیکس در سال‌های اخیر عرضه کرده است و توانسته‌اند نظر مخاطبان و منتقدان را به‌خود جلب کنند؛ از درام‌های عمیق و احساسی مثل داستان ازدواج و لجن‌زار گرفته تا آثار معمایی و پرتعلیقی مثل چشم آبی روشن و الونا هلمز یا فیلم‌های سیاسی و تاریخی مانند محاکمه شیکاگو 7 و در جبهه غرب خبری نیست، هرکدام از این فیلم‌ها دنیای متفاوتی را به مخاطب ارائه می‌دهند.

درواقع، هدف این فهرست تنها معرفی چند عنوان نبود؛ بلکه تلاش کردیم مجموعه‌ای متنوع از بهترین فیلم های نتفلیکس را به‌تصویر بکشیم که از نظر داستان، اجرا، فضاسازی و تأثیرگذاری، استانداردهای بالایی دارند. حالا از شما دعوت می‌کنیم نظر خود را با ما در میان بگذارید: آیا فیلمی هست که جای خالی آن را در این لیست احساس می‌کنید؟ یا اثری که تماشای آن را به‌شدت پیشنهاد می‌کنید؟ لطفا تجربه‌ خود را در بخش نظرات بنویسید و به دیگران کمک کنید فیلم‌های تازه‌تری برای تماشا کشف کنند.